De Vrienden van Wij zijn Gers! krijgen dit keer een ontvangst op hoog niveau. En neem dat maar gerust heel letterlijk; ”De trappen in de Laurenskerk zijn smal, dus we raden je aan hier rekening mee te houden”, stond in de mail die aan alle genodigden verstuurd was.
Een voor een arriveren de Vrienden in de statige Laurenskerk, in opperbeste stemming én op plat schoeisel. Gelukkig maar, want na binnenkomst begint meteen de klim naar boven.
Het hart van de stad
Vooruit, nog niet helemaal omhoog. Op de eerste verdieping worden de Vrienden namelijk opgewacht door de crew van De Swarte Leeuw, een pop-up proeflokaal in de Laurenskerk met een terras op het Grotekerkplein. Hijgend en puffend van de klim neemt iedereen het glaasje bubbels aan en geniet onderwijl van het prachtige decor en het uitzicht over de binnenstad. Want daar sta je dan, op één van de oudste en mooiste plekjes die Rotterdam rijk is. Er worden handjes geschud en zoenen uitgedeeld en als iedereen boven is, neemt Edwin het woord. ”Er wordt wel gezegd dat Rotterdam geen hart heeft”, begint hij zijn verhaal. Kijkend naar de Laurenskerk is dat ineens heel moeilijk te geloven, beamen ook de aanwezigen. Is het niet wonderbaarlijk en symbolisch voor Rotterdam dat het hele plein in 1940 werd platgebombardeerd, maar dat de muren en toren van de Laurenskerk bleven staan.
Rotterdamse techniek
Van Frank Migchielsen, directeur van Stichting Laurenskerk, leren de Vrienden van Wij zijn Gers! meer over de historie en de bouw van dit Rotterdamse icoon. Het blijkt een roerige geschiedenis. Een kleine greep; de bouw is eind 15e eeuw voltooid. De bouw was een zaak van de hele stad; iedereen die Rotterdamse burger wilde worden moest 3000 stenen leveren voor de nieuwe kerk. Van 1621 tot 1645 had de kerk een houten spits – die was zo vermolmd dat ze ‘m hebben gesloopt. Bij een latere poging om er nog een stuk toren op te metselen, zakte de kerk scheef. Door een nieuwe fundering aan te brengen is de kerk weer recht gezet. Een knap staaltje Rotterdamse techniek!
Hoewel er elke zondag nog een kerkdienst gehouden wordt, heeft de Laurenskerk zijn deuren ook geopend voor feesten en events. Het dak wordt ook steeds vaker gebruikt voor optredens, vaak ondersteund door stadsbeiaardier Richard de Waard die de muzikanten begeleid op het carillon.
Hoogtevrees
Als de Vrienden nu verder naar boven klimmen, stelt Frank, zijn ze op tijd voor het klokkenspel van 18.30 uur. Dat laat niemand zich twee keer zeggen. Tijdens de beklimming maken we een tussenstop bij het carillon van François Hemony uit 1660 met zijn enorme speeltrommel. De beiaard is gespaard gebleven tijdens de brand bij het bombardement op Rotterdam, doordat hij op een betonnen vloer in de toren stond.
Niet iedereen is even zeker van het laatste stukje klim naar de absolute top, maar uiteindelijk blijft niemand achter. Boven worden de camera’s uit de zakken gehaald en is iedereen druk met het maken van selfies. Fotograaf Marieke Odekerken klimt behendig – en tot afschuw van de mensen met hoogtevrees! – op een kruk aan de rand van het uitzichtplateau voor een groepsfoto van het voltallige gezelschap.
Zalm en couscous
Het is tijd om weer naar beneden te gaan voor het welverdiende avondmaal. Er is genoeg gespreksstof. Veel aanwezigen zijn Vriend van het eerste uur, maar onder het gezelschap ook een aantal nieuwe gezichten. In de kerk heeft De Swarte Leeuw lange tafels gedekt met brood, humus en een kleurrijk servies. Na een overheerlijke broccolisoep gegratineerd met kaas worden er schalen zalm, rundvlees, kip, puree en couscous voor de hongerige vrienden neergezet. Smullen geblazen!
Bingo!
Edwin sluit de avond af. Alle Vrienden worden bedankt én van harte uitgenodigd voor het volgende event. Een tipje van de sluier? Vooruit. De volgende keer gaan we naar Humanitas. Is het niet mooi om wat terug te doen voor de ouderen die de stad hebben opgebouwd na de oorlog? De Vrienden van Wij zijn Gers! worden gevraagd alvast na te denken over cadeautjes voor de… bingo!
Voor dessert en koffie verplaatsen we ons weer naar de bar, waar nog lang wordt na gekletst. Iedereen is het over één ding eens; dit was een meer dan geslaagde avond! Tot de volgende keer!
